Sinds Rutger weet dat de puppy van hem zal zijn is zijn humeur een stuk beter. Die middag had hij samen met Pam nog een hele tijd met Bella gespeeld op het gras veld achter de kennels. Bella had flink rondgerend en was tegen hem opgesprongen alsof ze hem vertrouwden, vanaf het moment dat ze hem had gezien. Ze hadden gespeeld tot Bella moe was en aan zijn voeten was komen liggen om uit te hijgen. Voorzichtig had Rutger haar opgepakt en Bella op schoot genomen. Een hele tijd had hij met Pam en Bella zo op een bankje gezeten. Bella was bij hem op schoot in slaap gevallen. Pam had haar telefoon gepakt en een foto van hun drieën gemaakt en die naar hem doorgestuurd. Toen het tijd was om te gaan had hij Bella terug gedragen naar haar hok. Nog even had ze haar oogjes geopend, toen hij haar terug had gelegd op het kussen. Ze had tevreden gegromd, zich opgerold tot een balletje en had verder geslapen. Pam had zijn hand weer vast gepakt en hem lachend aangekeken. ‘Voordat je het weet is het volgende week en mag je haar meenemen,’ had ze gezegd. Afgelopen week was een drukke maar ook hele leuke week geweest. Iedere dag was hij even bij Bella gaan kijken, zodat ze aan hem kon wennen en iedere keer was zijn hart een beetje meer gesmolten. Ze had hem nu al om haar pootje gewonden en dan was ze nog niet eens bij hem. Madelief was ook een keer mee geweest naar Bella en aansluitend waren ze spullen gaan kopen voor Bella. Hij had zelf een lijstje gemaakt van wat hij allemaal nodig had om haar te kunnen verzorgen. Ze hadden een halsband, een riem, een mand, speeltjes, een kussen, een dekentje, brokjes en beloningssnoepjes voor haar gekocht. Tot slot had hij ook nog een knuffeldier voor haar uitgezocht, die nu in de hoek van haar mand op haar lag te wachten. Al een aantal keer had Rutger de spullen voor Bella door zijn handen laten gaan en was er een grote glimlach op zijn gezicht verschenen. Hij zou er voor zorgen dat Bella een fijn leven bij hem zou krijgen. Zo meteen zou hij haar op kunnen gaan halen en het enige wat er nog hoefde te gebeuren waren een paar papieren die getekend moesten worden. Zijn moeder zou hem op komen halen en Pam zou ook naar het dierenasiel komen speciaal voor hem. Als hij de laatste week aan Pam dacht kreeg hij het warm. Ze was leuk. Iedere keer had hij naar de foto gekeken die ze van hun drieën had genomen en hij had zich voorgesteld hoe het zou zijn om een vriendin te hebben. Hij had het er alleen met Madelief over gehad en die had hem grijnzend aangekeken. ‘Fijn voor je Rutger, dat je het met iemand zo goed kunt vinden. Ik hoop dat er meer uit voort mag vloeien voor je,’ had ze tegen hem gezegd. Een blos was op zijn wangen verschenen en hij had snel een slok van zijn koffie genomen om te verbergen dat hij moest blozen. De bel gaat en hij trekt de deur open. ‘Hoi mama,’ hij geeft haar een knuffel. ‘Ben je klaar om te gaan?’ ‘Ja, ik heb Bella’s riem haar dekentje, een van de speeltjes en een zakje brokjes. Ik kan niet wachten om haar op te gaan halen.’ ‘Mooi zo, kom mee ik denk dat Bella ook niet kan wachten tot ze met jou mee kan naar huis.’ Rutger zou willen dat zijn moeder sneller zou rijden, maar zijn moeder is er de chauffeur niet naar en rijdt met de aangegeven snelheid naar het asiel. Zodra de auto stopt stapt hij gehaast uit. ‘Doe nou eens rustig Rutger. Bella loopt niet weg en jij mag de komende veertien jaar voor haar zorgen, dus je zult nog heel veel tijd met haar ver brengen.’ Hij houdt iets in tot zijn moeder de auto heeft afgesloten en loopt dan haastig het hek door. Pam is er al en zwaait naar hem, zodra ze hem in het oog krijgt. ‘Bella is er klaar voor hoor.’ ‘Ik ook,’ grijnzend kijkt hij haar aan en Pam geeft hem een knuffel. ‘Zullen we haar eerst gaan halen?’ ‘Ja, dat is goed.’ Rutger pakt haar hand en zijn moeder is het kantoor van Mirjam ingelopen. ‘Hallo Bella,’ roept Rutger zodra ze de kennel inlopen. Rutger hoort enthousiast geblaf en Pam maakt haar hok open. Allebei laten ze zich op hun knieën vallen en Bella springt tegen ze op. ‘Ik ben blij dat Bella bij jou haar gouden mandje heeft gevonden,’ zegt Pam. Ze geeft hem een kus vlak naast zijn lippen en hij ziet dat Pam zich een beetje terugtrekt. Hun gezichten vlak bij elkaar, de spanning zindert in de lucht. Zal ik haar kussen,’ schiet het door Rutgers hoofd. Het moment wordt ruw verstoort, doordat Mirjam en zijn moeder de kennel in komen lopen. Beide trekken ze hun hoofd terug en concentreren zich weer op Bella. ‘Alleen jouw handtekening mist nog, Rutger. Dan is Bella officieel van jouw,’ zegt Mirjam. Zowel zijn moeder als Mirjam lijken niks meegekregen te hebben van het moment hiervoor en hij is er blij mee. Zijn moeder hoeft nog van niets te weten. Rutger doet Bella haar halsband om en maakt de riem eraan vast. ‘Klaar om te gaan Bella?’ Bella blaft en loopt met hem mee. Met zijn allen lopen ze naar het kantoortje van Mirjam en Rutger zet zijn handtekening. ‘Gefeliciteerd, Rutger. Nu is Bella officieel van jouw. Ik hoop dat ik haar af en toe nog eens zie, want het is een lieverdje.’ Zal je goed voor haar zorgen?’ Mirjam kijkt hem aan, terwijl ze zich door haar knieën laat zakken om Bella nog een keer te aaien. ‘Dat zal ik zeker, Mirjam. Ik heb afgelopen week alles in huis gehaald om haar een heerlijk leven te geven. Verder ben ik van plan om veel met haar te gaan wandelen en ik denk dat je haar nog weleens zult zien, want Pam die kan het niet laten om foto’s van haar te maken.’ Plagerig kijkt hij naar Pam die hem een duw tegen zijn schouder geeft. ‘Dat is fijn om te horen. Pam, jou zie ik morgen en Rutger tot ziens, hopelijk.’ Zijn moeder loopt voorop het kantoortje uit en houdt het hek voor hun open. Nu had Rutger eindelijk een hond, waarvoor hij zelf mag gaan zorgen.

Rutger kan niet wachten tot het één uur is. Pam zit tegenover hem en iedere keer dat hun blikken elkaar ontmoeten moeten ze naar elkaar grijnzen. Vandaag had Rutger de cursus afgesloten die hij van Eva had moeten maken. Eva had hem goedkeurend aangekeken en gezegd, ‘Dat ze met hem wil overleggen over wat voor programma hij kan gaan schrijven.’ Rutger was zelf met het idee gekomen om een app te maken voor mensen met autisme die moeite hadden met opstaan, op tijd op afspraken zijn en overdag dingen doen, die iedereen moest doen. Hij wil een app gaan bouwen die door middel van spraakbesturing herinneringen geeft, zodat mensen die last hebben van een wekker die niet hoeven te gebruiken, maar zelf in kunnen spreken wat ze op dat moment moesten of wilde doen. Eva had het een goed idee gevonden en hij was eraan begonnen, maar nu was hij blij dat het één uur was, want nu wil hij heel graag de puppy gaan ontmoeten. Zijn moeder zou straks ook naar het asiel komen, zodat ze alle formaliteiten mee af kan handelen, zijn ouders vinden het goed, als hij voor de puppy gaat zorgen. Zijn vader was op dat moment ook thuis gekomen en zijn ouders hadden hem meteen gezegd, ‘Dat ze het goed vonden. Zelf misten ze ook een hond en ze zouden graag af en toe op die van hem willen passen.’ Nog nooit was hij zo blij geweest. Hij had zelfs Madelief een knuffel gegeven, omdat hij niet wist waar hij met zijn gevoel heen moest. Samen met Pam loopt hij Computerkundig uit, richting het busstation. ‘Welke bus moeten we hebben?’ vragend kijkt hij Pam aan. ‘Bus 3, Rutger. Die komt in vijf minuten, dus tijd genoeg.’ Zwijgend lopen ze naast elkaar naar het busstation. Rutger zou best iets willen zeggen, maar hij weet niet goed wat. Af en toe gluurt hij even opzij, zijn maag maakt salto’s voor zijn gevoel, maar hij durft niet haar hand te pakken. Afgelopen dinsdag was het haar zo makkelijk afgegaan, waarom had hij er dan zo een probleem mee. Niet veel later zitten ze naast elkaar in bus 3. Hij kijkt naar buiten. Pam zit naast hem en ineens voelt hij haar hand in die van hem glijden. Hij kijkt haar aan en een lach speelt om haar lippen. Ze geeft hem een knipoog en Rutger weet dat het, oké is. De hele verdere busreis laten ze elkaars handen niet meer los. Hand in hand wandelen ze naar het asiel en hij voelt de opwinding en hoe die zich meester van hem maakt. Straks heeft hij een puppy, hij weet zelfs al hoe hij haar wil noemen. ‘Vindt je het leuk dat je de puppy zal ontmoeten?’ vraagt Pam, terwijl ze het hek open duwt en hem voor laat gaan. ‘Ik kan niet wachten,’ in zijn blik komt een schittering te liggen. ‘Kom mee dan, even zeggen dat ik er ben en dan meteen door naar de puppy.’ Pam trekt hem mee een kantoortje in, waar een vrouw achter een bureau zit. ‘Hallo Mirjam,’ zegt Pam enthousiast. ‘Hoi Pam,’ Mirjam kijkt op van het werk wat ze aan het doen is. ‘Wie heb je meegebracht?’ ‘Dit is Rutger, hij wil graag de puppy zien.’ Mirjam staat op en komt met uitgestoken hand op hem afgelopen. Rutger aarzelt niet meer en schud de uitgestoken hand. ‘Ik zou graag, als de puppy groot genoeg is, haar willen adopteren. Mijn moeder komt straks ook even kijken en zal het dan wel verder uitleggen.’ Mirjam knikt, ‘Fijn om te weten dat er nu al interesse is voor de puppy. Ze is een schatje namelijk en ik denk dat het maar goed is dat je er zo vroeg bij bent, anders hadden we denk ik snel iemand anders gevonden. Maar aangezien ze nog zo jong is hebben we nog geen adoptiepapieren voor haar opgesteld of op de website gezet dat we een nieuwe puppy hebben. Pam, jij weet de weg, laat Rutger de puppy maar zien. Ik moet dit nog even afmaken. In de namiddag wordt het hondje Ricky opgehaald. Ik ben blij dat die zo snel een nieuw gouden mandje heeft gevonden.’ Pam trekt me mee naar de hokken en maakt eentje ervan open en dan zie ik haar opgerold als een balletje ligt ze op een kussen te slapen. Haar hele lichaam is bruin met wit behalve de punt van haar staart die is helemaal wit. Zodra ze hoort dat haar hok wordt geopend spits ze haar oortjes en opent ze haar oogjes. Haar staartje begint te kwispelen en beiden laten we ons op onze knieën zakken, zodat ze aan onze handen kan snuffelen. Eerst gaat ze even naar Pam en daarna komt ze naar mij. ‘Hallo, lief hondje,’ fluister ik. Ze likt mijn hand, zoals in mijn droom en laat zich door mij aaien. ‘Heb je al een naam voor haar bedacht?’ ‘Ja, als ik haar adopteer wil ik haar Bella noemen.’ Het hondje blaft, alsof ze het eens is met de naam die hij haar wil geven. Rutgers hart smelt als hij de kleine puppy aankijkt. Niet veel later duikt Mirjam achter ze op met zijn moeder. ‘Hallo mam, dit is Pam. Ze werkt ook bij computerkundig,’ zegt Rutger. Ze staan op en de puppy draait om zijn voeten heen, alsof ze hem al als baasje beschouwd. Pam en zijn moeder schudden elkaar de hand en ook zijn moeder hurkt bij het hondje neer. ‘Wat ben jij een schatje,’ zegt ze, terwijl ze haar achter haar pluizige oortjes kriebelt. ‘Hoe oud is ze?’ vragend kijkt zijn moeder naar Mirjam op. ‘Bijna negen weken en we willen haar tot week tien hier houden, daarna zou ze geadopteerd kunnen worden,’ zegt Mirjam. ‘Oké, dan willen we haar graag adopteren, Mirjam,’ zegt zijn moeder. ‘Dat kan, hebben jullie al een naam bedacht?’ ‘Ik nog niet, heb jij over een naam nagedacht, Rutger?’ Zijn moeder en Mirjam kijken hem afwachtend aan en Pam grijnst naar hem. Rutger laat zich weer op zijn knieën zakken. ‘Ja, ik zou haar graag Bella willen noemen,’ zegt hij. Bella blaft bij het horen van de naam en alle vier moeten ze lachen. ‘Volgens mij is Bella het ermee eens. Ik vind het een prachtige naam, dus dan wordt het Bella. Het is namelijk de bedoeling dat Rutger er zoveel mogelijk voor gaat zorgen. Dan mag hij ook de naam kiezen,’ zegt zijn moeder. Rutger kijkt zijn moeder aan en hij ziet in haar ogen dat ze trots op hem is.

Madelief zou er in een paar minuten zijn en Rutger had zich gedoucht en al koffie gezet. Voor het eerst in weken voelde hij zich enigszins goed. Hij had het niet voor elkaar gekregen om met Madelief te spreken over het overlijden van Laika en vandaag wil, hij daar verandering in brengen. Ze wist dat Laika overleden was, alleen iedere keer dat hij daar over probeerde te praten, ontstond er een knoop in zijn maag en bleven de woorden die hij uit wilde spreken achter in zijn keel steken. Gisterenavond was hij in slaap gevallen met het beeld van de puppy die Pam hem had laten zien op zijn netvlies. Hij had er vannacht zelfs van gedroomd, dat hij met de puppy aan het spelen was. Rutger had een bal weggeworpen waarna zij erachteraan was gerend en hem daarna de bal was komen terug brengen. Ze had de bal recht voor zijn voeten laten vallen en hij was bij haar neergehurkt. Ze had aan zijn hand gesnuffeld en zijn hand gelikt. Als hij terug dacht aan de droom, kwam er een dromerige blik in zijn ogen te liggen. De bel gaat en hij opent de deur voor Madelief. ‘Goedemorgen,’ groet hij haar. ‘Ik heb al koffie gezet, wil je een kopje?’ ‘Heel graag, Rutger. Dat is precies waar ik aan toe ben.’ Ze trekt haar jas uit en neemt alvast plaats. Niet veel later zitten ze tegenover elkaar. ‘Hoe is het met jou, Rutger?’ Geïnteresseerd kijkt ze hem aan. Haar pen in de aanslag. ‘Goed, ik heb gisteren een fijne dag gehad bij Computerkundig. Het eten met Pam was erg gezellig. Ze heeft me zo een lieve pup laten zien op haar telefoon.’ Madelief legt haar pen neer, ze weet dat Rutger echt veel van de hond van zijn ouders hield en dat hij er met haar niet over heeft kunnen spreken. Ze is benieuwd of dat nu wel lukt. ‘Wil je het over Laika hebben?’ vraagt ze zachtjes. Rutger knikt en haalt diep adem, voordat hij het woord weer neemt. ‘Sinds Laika er niet meer is voel ik me… Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven, maar het voelt niet erg prettig. Ik weet dat mijn ouders het niet slim vinden dat ik zelf de zorg draag voor een huisdier, maar ik mis het knuffelen met Laika. Die voelde precies aan wat ik nodig had en ze kwam altijd bij me liggen toen ik haar nodig had,’ zijn stem hapert. In zijn ogen wellen tranen op die hij met veel moeite weg knippert. ‘Ik zou graag een nieuw maatje hebben,’ weet hij dan nog uit te brengen. Madelief knikt, ze begrijpt wat Rutger bedoeld. Een tijdje is het stil en hij neemt een paar slokken koffie om te kalmeren. ‘Wat zou je ervan vinden als we samen een plan bedenken, zodat jij toch voor de puppy kunt gaan zorgen en je ouders als een back-up dienen? Lijkt je dat iets, Rutger?’ Hij knikt, blij met de suggesties die Madelief doet. ‘Kun je een keer naar de puppy gaan kijken, Rutger?’ ‘Ja, donderdag, samen met Pam. Nadat we bij computerkundig hebben gewerkt. Pam werkt namelijk ook nog bij het dierenasiel en die puppy werd daarvan de week binnen gebracht. Ze vertelde me dat ze daar nog een paar weken moet blijven, omdat ze nog te jong was om al geadopteerd te worden. Ik zou niets liever doen dan voor dat hondje zorgen, Madelief. Je weet hoeveel ik altijd met Laika wandelde. Dat zou ik met haar ook zo graag willen doen.’ ‘Dat begrijp ik, Rutger en ik denk dat als het probleem alleen is dat je s’ ochtends moeite hebt met je bed uitkomen dat we daar best iets op kunnen bedenken. Liet je Laika ook wel eens s’ ochtends uit?’ ‘Ja,’ Rutger moet grinniken bij de gedachten.’ Ze ging eerst naar mijn ouders en dan had ze al snel genoeg door dat als die er geen zin in hadden dat ze mij wakker moest maken. Dan kwam ze mijn slaapkamer binnen, dan trok ze eerst aan de dekens en daarna als ik nog niet wakker was sprong ze bovenop me. Begon mijn gezicht af te likken net zolang tot ik opstond om haar uit te laten.’ Madelief moet hardop lachen als ze het voor zich ziet. ‘Dus je kunt wel op een normaal tijdstip uit je bed, Rutger. Dat is goed om te weten. Vertel me nu maar eens hoe het komt dat je gisteren met Pam wat hebt gegeten, terwijl je normaal echt helemaal nooit met iemand meegaat die je niet minimaal door en door kent.’ Rutger bloost van wat Madelief zegt en denkt weer aan het gesprek. ‘We zaten in de pauze te praten en toen kon ze de vraag die ik haar stelde niet meer beantwoorden, omdat het tijd was om weer aan het werk te gaan. Toen zei ze dat ze dat zou doen na het werk. Ik was in eerste instantie helemaal niet van plan om met haar wat te gaan eten, maar jij zei tegen me dat ik ervoor open moest staan en toen heb ik je advies maar opgevolgd. Jij kwam me toch niet ophalen en ik had verder toch niets te doen en ik vond Pam wel aardig. Ze is het eerste meisje dat meer aandacht aan me besteedt heeft dan maar één vraag te stellen en me daarna compleet te negeren, dus ik dacht waarom niet.’ ‘Dat zijn grote stappen vooruit die je maakt, Rutger. Je begint steeds zelfstandiger te worden. Alles waarin we geïnvesteerd hebben, daar ben je nu de vruchten van aan het plukken. Ik ben trots op je, maar dat weet je, want dat zeg ik je vaker. Wat denk je ervan als we je ouders eens bellen en ze vertellen dat je in het asiel een puppy hebt gevonden, waar je graag voor wilt zorgen. Dat ik denk dat als we alles goed regelen dat best te doen zou moeten zijn?’ ‘Meen je dat, Madelief?’ verwonderd kijkt, Rutger haar aan. ‘Ja, dat meen ik Rutger. Ik weet heel goed wat honden voor uitwerking kunnen hebben op mensen met autisme en ik zag dat je je slechter in je vel zat na het overlijden van Laika. Kijk nou eens je zit te stralen, Rutger als je het over die puppy hebt en over Pam. Ja, ik denk dat het je heel erg goed zal doen, als jij weer een hond hebt.’ Hij haalt zijn mobiel tevoorschijn en toets het nummer van zijn ouders in. Zet de telefoon op luidspreker, zodat Madelief mee kan luisteren. Niet veel later neemt zijn moeder op. ‘Rutger, wat een verrassing dat je belt. Heb je iets bijzonders te melden of belde je zomaar.’ ‘Hallo mama,’ zegt Rutger een beetje onzeker, maar Madelief knikt hem bemoedigend toe. ‘Ik wil papa en jou inderdaad iets voorleggen. Madelief zit naast me en die heb ik het net uitgelegd en ze ondersteund me en vind het een goed idee. ‘Nou, ik ben benieuwd,’ zegt zijn moeder en Rutger begint zijn idee aan zijn moeder uit te leggen.

Het laatste kwartier lijkt wel een uur te duren, maar dan is het eindelijk één uur. Rutger voelt zich mentaal uitgeput, maar zijn nieuwsgierigheid wint het van zijn vermoeidheid. ‘Hier is de adapter weer, Eva. Dankjewel voor het lenen.’ ‘Graag gedaan, Rutger. Hoe vond je het gaan de eerste dag?’ In zijn ooghoeken ziet hij Pam de deur al uitgaan en eigenlijk heeft hij helemaal geen zin om Eva’s vraag te beantwoorden. ‘Het ging best goed, Eva. Nu ben ik wel wat moe, maar dat komt omdat ik het niet meer gewend ben om me zolang achter elkaar te concentreren.’ Rutger kijkt door het raam, maar hij ziet Pam niet meer, zou ze haar belofte vergeten zijn? ‘Je hebt het prima gedaan, Rutger. Ik zie je donderdag weer. Fijne middag verder.’ Eva verdwijnt weer in het keukentje en snel pakt hij zijn tas, want als Pam er niet meer is en hij opschiet dan zou hij de bus van tien over één nog halen. Gehaast trekt Rutger de deur achter zich dicht en loopt met grote passen richting het busstation aan het begin van de straat. Hij is bijna bij de bus en staat op het punt om in bus 325 te stappen als hij achter zich een stem hoort. ‘Waarom zo gehaast?’ Met een ruk draait hij zich om. ‘Pam, ik dacht dat je al naar huis was.’ Rutger veegt zijn bezweten handen aan zijn broek af. ‘Jongen ga je nog instappen of niet?’ klinkt het achter hem. ‘Nee, ik neem de volgende bus,’ zegt hij tegen de buschauffeur. Met een sissend geluid sluiten de deuren zich achter hem en de bus vertrekt. Rutger verzameld al zijn moed en vraagt Pam nogmaals naar wat zij van het weekend heeft gedaan. ‘Zullen we een broodje halen, dan zal ik je vertellen wat ik van het weekend gedaan heb. Pam wijst naar een broodjeszaak aan de andere kant van de weg. ‘Dat is goed. Ik heb eigenlijk best wel trek,’ zegt Rutger. Samen steken ze de straat over en gaan de broodjeszaak binnen. Niet veel later hebben ze allebei een broodje ham kaas en een kop koffie voor zich. Rutger kijkt Pam afwachtend aan, maar die neemt eerst een grote hap van haar broodje. Voordat ze eindelijk antwoord geeft op de vraag die hem al bijna anderhalf uur bezig houdt. ‘Ik doe in het weekend vrijwilligerswerk in het dierenasiel. We kregen dit weekend een puppy binnen die ik mocht verzorgen.’ Rutger luistert aandachtig, hij is dol op honden, maar sinds hij op zichzelf woont vonden zijn ouders het niet verstandig dat hij de verantwoordelijkheid had voor een huisdier, aangezien hij moeite had met zijn bed uitkomen. Hij miste dat vaak wel, want met de hond van zijn ouders had hij vaak lange wandelingen gemaakt. Helaas was Laika een paar weken terug overleden ze was oud geworden maar, Rutger miste haar nog iedere dag, sindsdien voelde hij zich niet meer zichzelf en had hij zich op het gamen gestort. Om zijn pijn te verzachten en het gevoel wat hem van binnen kapot maakte te vergeten het leek wel of het allemaal nog moeizamer ging sinds Laika was overleden. ‘Wat is er Rutger?’ Pam kijkt hem bezorgd aan. ‘Ik mis de hond van mij en mijn ouders, ze is een aantal weken terug overleden.’ ‘Wat naar voor je, Rutger. Heb je een foto van haar?’ Pam legt even haar hand op die van hem, als een troostend gebaar en opnieuw voelt hij een siddering door zijn lichaam gaan. Hij haalt zijn mobiel tevoorschijn en laat Pam een aantal foto’s van Laika zien. ‘Je ziet dat het een lieve hond is, Rutger. Ik snap dat je haar mist. Hebben je ouders geen nieuwe hond genomen?’ Pam kijkt hem aan, haar hand ligt nog altijd op die van hem en hij voelde geen enkele behoefte om hem weg te halen. ‘Nee, daar wilden ze over nadenken. Ze werken namelijk allebei en voor een nieuwe hond heb je veel tijd nodig. Zou ik die puppy eens mogen zien of heb je daar geen foto’s van?’ Rutger neemt de laatste hap van zijn broodje en drinkt het laatste restje van zijn koffie. ‘Natuurlijk heb ik foto’s van de puppy, toen ze binnen werd gebracht lag ze zo lief te slapen ik kon het niet laten.’ Er breekt een lach door op Pams gezicht en hij voelt zich meteen wat vrolijker. Rutger smelt bij het zien van de puppy die zo lief ligt te slapen op een dekentje. ‘Wat is ze mooi,’ Rutgers ogen ontmoeten die van Pam en als hij nog een keer naar de foto kijkt. Is hij verkocht, hoe kan het nou dat sommige mensen zo een kleine puppy niet lief vinden. ‘Als je wilt Rutger kunnen we donderdag wel een keer naar de puppy gaan kijken na het werk. Je bent namelijk altijd welkom in het asiel. ‘Heel graag, Pam, maar nu moet ik wel naar huis. Mijn begeleidster belt zo nog en ik weet niet precies wanneer de volgende bus vertrekt richting mijn huis.’ ‘Dan doe dat, Rutger. Ik moet zelf ook gaan, tot donderdag.’ Rutger kijkt nog een keer achterom als hij de broodjeszaak verlaat en zwaait nog een keer naar haar. Met verende tred loopt hij richting het busstation waar bus 325 net komt aangereden. Het is dezelfde chauffeur als daarstraks en Rutger durft hem zelfs te groeten als hij de bus instapt. In gedachten verzonken gaat Rutger op een van de stoelen zitten en hij denkt weer aan de puppy op de foto’s die Pam hem liet zien. Het is een teefje had ze hem vertelt van acht weken oud. Eigenlijk nog een paar weken te jong om al bij de moeder weg te gaan en daarom zouden ze haar een paar weken in het asiel houden, voordat het asiel haar zou laten adopteren door iemand. Rutger vergeet bijna om op de knop te drukken als ze vlak bij zijn halte zijn, alleen omdat hij de omgeving zo goed kent, vergeet hij het niet. Net op tijd drukt hij op de knop en de bus komt tot stilstand zodat hij uit kan stappen. Als hij niet veel later thuis is, wordt hij gebeld door Madelief. ‘Hallo Madelief,’ zegt hij vrolijk. ‘Hey Rutger, hoe was het bij Computerkundig?’ ‘Het ging goed bij, Computerkundig, Madelief. Ik heb vorderingen kunnen maken en volgens mij was Eva tevreden.’ ‘Goed zo, Rutger en hoe ging de busreis.’ ‘Die ging ook goed, maar ik ben eerst nog wat gaan eten, met Pam, voordat ik naar huis ben gegaan.’ Het duurt een paar seconde voordat Madelief antwoordt. ‘Je bent met iemand die een compleet vreemde voor je is iets gaan eten. Rutger, zo ken ik je helemaal niet, maar ik ben super trots op je, volgens mij doet Computerkundig je goed. De rest moet je me morgen maar vertellen, Rutger. Ik wil graag meer weten over dat meisje Pam.’