Als Rutger wakker wordt is het iets voor tien. Tevreden kijkt hij naar zijn wekker en geeft zichzelf een schouderklopje. Hij had het weten te weerstaan om te lang door te gamen vannacht en was rond half een gaan slapen. Hij trekt de gordijnen een heel klein stukje open. Het gesprek met Madelief had hij in zijn oren geknoopt. Rutger wilde het graag goed doen, maar dat was een heel lastig punt voor hem. Koffie, daar had hij behoefte aan, terwijl de koffie doorloopt, sloft hij naar de badkamer om een washandje door zijn gezicht te halen. Onderweg daarheen vist hij een spijkerbroek van de vloer en trekt deze aan. Nauwkeurig bekijkt Rutger zichzelf eens in de spiegel. Hij heeft wallen onder zijn ogen en ziet bleek. Madelief’s stem klinkt in zijn hoofd. ‘Dan moet je meer naar buiten gaan, dan krijg je vanzelf een blos op je wangen.’ Niet veel later zit Rutger met een kop dampend hete koffie voor zich aan de keukentafel en speelt een spelletje op zijn mobiel. Hij is zo verdiept in zijn spel dat hij de bel de eerste keer niet hoort. ‘Rutger,’ hij komt overeind en doet de deur open. ‘Madelief goedemorgen,’ hij stapt achteruit om haar binnen te laten. ‘Goedemorgen Rutger, mag het gordijn iets verder open?’ Hij knikt, sluit de deur achter Madelief en trekt de gordijnen open tot halverwege. ‘Wil je koffie, Madelief? Ik heb net verse gezet namelijk.’ ‘Graag, Rutger.’ Ze wacht tot hij tegenover haar aan tafel zit en neemt een slok van haar koffie. ‘Zo Rutger, heb je nog nagedacht over gisteren.’ Rutger volgt Madelief’s voorbeeld en neemt eerst een slok koffie, voordat hij antwoord geeft. ‘Ja, dat heb ik en je hebt gelijk. Het is beter om weer iets te gaan doen.’ Rutger slaat zijn ogen neer kan de blik van Madelief niet verdragen. Hij weet dat er een glimlach op haar gezicht verschijnt en ze een goedkeurend knikje geeft. Hij hoort haar pen over het papier krassen. ‘Zullen we dan samen gaan kijken voor een dagbesteding, Rutger?’ Hij hoort Madelief rommelen in haar tas om haar laptop te pakken. ‘Mag ik naast je komen zitten, Rutger? Dan kunnen we samen kijken naar wat er allemaal voor dagbesteding is.’ Madelief wacht geduldig, voordat ze zich überhaupt maar beweegt. Ze weet dat ze veel van Rutger vraagt. ‘Liever aan het hoofd van de tafel, Madelief.’ Rutger wil weg kunnen als hij daar behoefte aan heeft. ‘Prima Rutger,’ ze komt aan het hoofd van de tafel zitten, zodat ze samen kunnen kijken. ‘Ik denk dat je het liefste iets met ICT wilt doen of niet, Rutger?’ ‘Ja,’ Rutger slaat zijn ogen op en Madelief voert een aantal termen op Google in. Een paar seconden later staat er een hele rits aan zoekresultaten op Google. ‘Het is denk ik ook fijn als het niet te ver van hier is, Rutger?’ Madelief trommelt met haar vingers op het toetsenbord en wacht weer op een antwoord van hem. Hij drinkt nog een slok koffie en kijkt naar waar Madelief op klikt. ‘Dit lijkt me wel iets voor jou Rutger, Computerkundig. Een computer dagbesteding.’ Rutger luistert terwijl Madelief voorleest wat er staat. Het klinkt best goed, maar toch twijfelt Rutger. Rutger twijfelt altijd als hij ergens heen moet waar hij niet bekend is. ‘Zal ik ze eens bellen, Rutger?’ Madelief onderbreekt zijn gedachten stroom. ‘Ja, dat is goed.’ Rutger breekt het angstzweet uit. Madelief knikt hem bemoedigend toe. ‘Het komt wel goed, Rutger. Je hoeft er de eerste keer niet heen zonder mijn ondersteuning.’ Af en toe lijkt het wel of Madelief zijn gedachten kan lezen. Ze toets het nummer in en een paar seconden later heeft ze iemand aan de lijn. Ze legt zijn situatie beknopt uit en hij is blij dat Madelief dat voor hem doet. Hij zou geen woord over zijn lippen krijgen als hij dat zelf moest doen. Dan hangt ze op en grijnst tevreden naar hem. ‘Wij hebben een afspraak voor volgende week dinsdag, Rutger. Noteer het maar in je agenda en zorg dat je om kwart voor elf klaar staat. Ik kom je halen met de auto.’ Een week later staat Rutger op tijd klaar, hij is zenuwachtig. De naam van de vrouw van Computerkundig is hij vergeten. Wat als hij haar dadelijk de hand moet schudden en wat als er andere mensen zijn die daar zitten te werken. Hij houdt er niet van om aangestaard te worden. Madelief’s auto herkent hij al als ze zijn straat in draait en naar hem zwaait. Kort steekt hij zijn hand op, voordat de auto voor zijn neus tot stilstand komt. Hij opent de deur en laat zich zwijgend naast haar op de stoel zakken. ‘Goedemorgen Rutger,’ ze kijkt hem aan via de achteruitkijkspiegel. ‘Goedemorgen,’ mompelt hij. ‘Ben je zenuwachtig?’ Madelief slaat de spijker precies op zijn kop en hij knikt gedwee. ‘Het komt goed, Rutger. Ik ben bij je en Eva Klomp de eigenaresse van Comuterkundig, klonk hartstikke aardig toen ik haar vorige week aan de telefoon had. Dit doen we samen stapje voor stapje weet je nog, Rutger.’ ‘Ja,’ zijn stem begeeft het nog net niet, maar het scheelt niet veel. Madelief start de auto en zet de navigatie aan. Het is nog geen tien minuten rijden. ‘Wat voor games heb je dit weekend nog gespeeld, Rutger?’ Het heeft geen zin om de namen van de spelletjes te noemen weet, Rutger. Het zegt Madelief toch niets, maar hij begint te beschrijven, wat de game in houdt die hij heeft gespeeld met Berend. Hij heeft wel door dat ze hem probeert af te leiden van het gesprek dat hem zo te wachten staat en niet voor het eerst is hij blij dat Madelief dat doet. Ze haalt voor hem de angel uit de situatie en hij is afgeleid tot ze bij een parkeerplaats zijn vlak bij Computerkundig. ‘Kom Rutger, we kunnen Eva Klomp niet laten wachten. Met een diepe zucht stapt hij uit de auto en loopt achter Madelief aan naar het gebouw waar Computerkundig gevestigd is. Ze klopt aan, duwt de deur open en laat hem voorgaan. Het moment van de waarheid voor hem.
Bijzondere kijk op de wereld
Rutger komt moeizaam overeind in zijn bed. Hij heeft er geen idee van hoe laat het is of wat het geluid is wat hem wakker heeft gemaakt. Hij heeft de gordijnen nog dichtgetrokken, voordat hij vanochtend om vijf uur naar bed ging en ze laten weinig licht door. ‘Rutger,’ hij kent die stem maar al te goed. ‘Ik kom eraan,’ mompelt hij. Hij was helemaal vergeten dat het dinsdag was, sinds hij met zijn opleiding ICT gestopt is heeft hij eigenlijk alleen nog maar zitten gamen. Hij kon er niks aan doen dat de meeste van zijn gamevrienden pas online kwamen als het tegen elf uur s’ avonds was. Hij opent de deur en ziet dat Madelief de sleutel van zijn voordeur al in haar hand heeft. ‘Weet je hoe ongerust ik was?’ Madelief komt als een wervelwind zijn woning binnen en rukt de gordijnen open. ‘Je moet echt leren om s’ avonds op tijd naar bed te gaan Rutger. Hoe laat was het vannacht?’ Rutger krimpt ineen zoveel licht, in één keer. Ze weet toch dat hij daar niet tegen kan. ‘Geen idee,’ hij haalt zijn schouders op en trekt de gordijnen weer een stuk dicht. Dat was hun afspraak de eerste keer dat Madelief hier kwam hadden ze bijna in totale duisternis gezeten. ‘Wanneer heb je voor het laatst gedoucht Rutger?’ Haar ogen fonkelen, het is beter om niet te liegen tegen haar. Hij weet inmiddels dat hij anders een preek van haar krijgt en die kan hij nu even niet hebben. Niet voordat hij een paar bakken koffie heeft gehad. Rutger leefde op sterke zwarte koffie. ‘Drie dagen geleden,’ antwoord hij eerlijk. ‘Wat hadden we afgesproken?’ Madelief slaat haar armen demonstratief over elkaar. ‘Om de dag.’ Ze knikt met haar hoofd richting de badkamer. ‘Als jij gaat douchen, dan zet ik koffie.’ Tien minuten later zit hij met nog natte haren van de snelle douche tegenover Madelief aan de keukentafel. Ieder hebben ze een kop sterke zwarte koffie voor zich. Het is het enige wat ze gemeen hebben, voor de rest waren ze twee verschillende personen die aan elkaar gekoppeld waren en in het begin had Rutger daar helemaal geen zin in gehad, maar door haar vasthoudendheid was hij haar wel gaan waarderen. ‘Hoe gaat het met je, Rutger?’ Madelief had haar pen in de aanslag en voor haar lag een schrift waarin ze af en toe wat dingen noteerde. Rutger vond dit een rot vraag om te beantwoorden. ‘Goed,’ hij grijnst er schaapachtig bij, maar hij weet dat Madelief hem doorheeft. ‘Rutger, als ik vraag hoe het met je gaat dan wil ik iets meer horen dan, goed. Laat ik mijn vraag anders formuleren. Wat heb je de afgelopen dagen gedaan sinds vrijdag om het huis uit te komen?’ Rutger knakt beide handen een keer om tijd te rekken. Hij was het huis niet uit geweest, zelfs niet om boodschappen te gaan doen. Zijn hoofd stond er niet naar. Online bestellen was toch gewoon een stuk gemakkelijker. Dan hoefde hij niet langs al die schuifelende mensen te staan die met hun winkelwagentjes overal tegenop botste en hem de zenuwen bezorgde. ‘Ik ben het huis niet uit geweest,’ antwoordt hij naar waarheid.’ Hij had zijn beste vriend Berend gebeld en hem gevraagd of hij zin had in een gamemarathon. Daar had Berend wel oren naar en nog geen twee uur later hadden ze zich verdiept in een van de nieuwste games van dat moment. Via multiplayer hadden ze heel erg veel kogels afgevuurd op alles wat los en vast zat. Berend had altijd van die leuke spelletjes bij zich die ze bij hem uitprobeerde. ‘En verder, Rutger.’ Madelief knabbelde even op de achterkant van haar pen. Hij wist dat dit een tik van haar was. ‘Ik heb Berend uitgenodigd en toen hebben we zitten gamen.’ Rutger slaat zijn ogen neer, Madelief had er een handje van om hem strak aan te kijken met haar chocolade bruine ogen. Hij hield niet van oogcontact. Hij wilde zijn gedachten voor zichzelf houden. ‘Rutger,’ Madeliefs stem klinkt zacht, maar hij hoort haar luid en duidelijk. ‘Zo kan het echt niet langer, sinds je gestopt bent met je ICT opleiding. Je kunt toch niet de rest van je leven alleen maar gamen. Het is niet gezond om de hele dag binnen te zitten. Dat weet jij ook en anders denk ik dat het maar weer eens tijd wordt om met je ouders om tafel te gaan zitten. Misschien dat die wat meer druk uit kunnen oefenen.’ Rutger kromp opnieuw ineen. Daar was dan toch de preek, die hij net had weten af te wimpelen. ‘Ik doe het niet expres, Madelief. Het is gewoon zo’n zooitje in mijn hoofd. Licht mijn ouders alsjeblieft niet in.’ Rutger ving met zijn blik heel even die van haar. Hij wist dat het een van de weinige manieren was die haar er nog een keer over na lieten denken om niet zijn ouders in te lichten.Hij hoopte dat het genoeg was, dat ze zich zou bedenken en ze het samen op konden lossen. ‘Oké dan, Rutger. Ik licht je ouders niet in, maar dan gaan wij het anders doen. Je hebt meer structuur nodig, want anders kom je het huis niet uit. Vanaf nu kom ik een uur in de week extra, zet maar in je agenda morgen om de zelfde tijd en dat voor onbepaalde tijd. Dan gaan we op internet zoeken naar een passende dagbesteding. Ik denk dat je daar beter bij gebaat bent dan bij een opleiding, akkoord?’ Madelief houdt haar hand uitgestoken naar me. Ze meende het serieus, anders wilde ze niet dat ik haar hand zou schudden. Nog iets wat ik liever niet deed handen schudden. Aarzelend steek ik mijn hand naar Madelief uit en leg hem in die van Madelief. Ik tel tot twee, voordat ik mijn hand terug trek en weer in mijn schoot leg. ‘Goed zo, Rutger. Dan gaan we kijken wat voor dagbesteding bij jou past en ik wil ook dat we nu nog boodschappen gaan doen. Ik weet dat je niet van al die mensen houdt die elkaar verdringen in de winkels, maar ik denk dat het nu wel rustig zal zijn om een paar boodschappen te doen en dan zal ik met jou een begin maken om te koken. Pak pen en papier dan kunnen we kijken wat je nodig hebt.’ Niet veel later staan we in de winkel. Het is inderdaad niet heel druk en al snel heb ik alle benodigdheden voor een simpele maaltijd. Madelief kijkt me aan en ik zie aan de blik in haar ogen dat ze trots op me is.
