Rutger komt moeizaam overeind in zijn bed. Hij heeft er geen idee van hoe laat het is of wat het geluid is wat hem wakker heeft gemaakt. Hij heeft de gordijnen nog dichtgetrokken, voordat hij vanochtend om vijf uur naar bed ging en ze laten weinig licht door. ‘Rutger,’ hij kent die stem maar al te goed. ‘Ik kom eraan,’ mompelt hij. Hij was helemaal vergeten dat het dinsdag was, sinds hij met zijn opleiding ICT gestopt is heeft hij eigenlijk alleen nog maar zitten gamen. Hij kon er niks aan doen dat de meeste van zijn gamevrienden pas online kwamen als het tegen elf uur s’ avonds was. Hij opent de deur en ziet dat Madelief de sleutel van zijn voordeur al in haar hand heeft. ‘Weet je hoe ongerust ik was?’ Madelief komt als een wervelwind zijn woning binnen en rukt de gordijnen open. ‘Je moet echt leren om s’ avonds op tijd naar bed te gaan Rutger. Hoe laat was het vannacht?’ Rutger krimpt ineen zoveel licht, in één keer. Ze weet toch dat hij daar niet tegen kan. ‘Geen idee,’ hij haalt zijn schouders op en trekt de gordijnen weer een stuk dicht. Dat was hun afspraak de eerste keer dat Madelief hier kwam hadden ze bijna in totale duisternis gezeten. ‘Wanneer heb je voor het laatst gedoucht Rutger?’ Haar ogen fonkelen, het is beter om niet te liegen tegen haar. Hij weet inmiddels dat hij anders een preek van haar krijgt en die kan hij nu even niet hebben. Niet voordat hij een paar bakken koffie heeft gehad. Rutger leefde op sterke zwarte koffie. ‘Drie dagen geleden,’ antwoord hij eerlijk. ‘Wat hadden we afgesproken?’ Madelief slaat haar armen demonstratief over elkaar. ‘Om de dag.’ Ze knikt met haar hoofd richting de badkamer. ‘Als jij gaat douchen, dan zet ik koffie.’ Tien minuten later zit hij met nog natte haren van de snelle douche tegenover Madelief aan de keukentafel. Ieder hebben ze een kop sterke zwarte koffie voor zich. Het is het enige wat ze gemeen hebben, voor de rest waren ze twee verschillende personen die aan elkaar gekoppeld waren en in het begin had Rutger daar helemaal geen zin in gehad, maar door haar vasthoudendheid was hij haar wel gaan waarderen. ‘Hoe gaat het met je, Rutger?’ Madelief had haar pen in de aanslag en voor haar lag een schrift waarin ze af en toe wat dingen noteerde. Rutger vond dit een rot vraag om te beantwoorden. ‘Goed,’ hij grijnst er schaapachtig bij, maar hij weet dat Madelief hem doorheeft. ‘Rutger, als ik vraag hoe het met je gaat dan wil ik iets meer horen dan, goed. Laat ik mijn vraag anders formuleren. Wat heb je de afgelopen dagen gedaan sinds vrijdag om het huis uit te komen?’ Rutger knakt beide handen een keer om tijd te rekken. Hij was het huis niet uit geweest, zelfs niet om boodschappen te gaan doen. Zijn hoofd stond er niet naar. Online bestellen was toch gewoon een stuk gemakkelijker. Dan hoefde hij niet langs al die schuifelende mensen te staan die met hun winkelwagentjes overal tegenop botste en hem de zenuwen bezorgde. ‘Ik ben het huis niet uit geweest,’ antwoordt hij naar waarheid.’ Hij had zijn beste vriend Berend gebeld en hem gevraagd of hij zin had in een gamemarathon. Daar had Berend wel oren naar en nog geen twee uur later hadden ze zich verdiept in een van de nieuwste games van dat moment. Via multiplayer hadden ze heel erg veel kogels afgevuurd op alles wat los en vast zat. Berend had altijd van die leuke spelletjes bij zich die ze bij hem uitprobeerde. ‘En verder, Rutger.’ Madelief knabbelde even op de achterkant van haar pen. Hij wist dat dit een tik van haar was. ‘Ik heb Berend uitgenodigd en toen hebben we zitten gamen.’ Rutger slaat zijn ogen neer, Madelief had er een handje van om hem strak aan te kijken met haar chocolade bruine ogen. Hij hield niet van oogcontact. Hij wilde zijn gedachten voor zichzelf houden. ‘Rutger,’ Madeliefs stem klinkt zacht, maar hij hoort haar luid en duidelijk. ‘Zo kan het echt niet langer, sinds je gestopt bent met je ICT opleiding. Je kunt toch niet de rest van je leven alleen maar gamen. Het is niet gezond om de hele dag binnen te zitten. Dat weet jij ook en anders denk ik dat het maar weer eens tijd wordt om met je ouders om tafel te gaan zitten. Misschien dat die wat meer druk uit kunnen oefenen.’ Rutger kromp opnieuw ineen. Daar was dan toch de preek, die hij net had weten af te wimpelen. ‘Ik doe het niet expres, Madelief. Het is gewoon zo’n zooitje in mijn hoofd. Licht mijn ouders alsjeblieft niet in.’ Rutger ving met zijn blik heel even die van haar. Hij wist dat het een van de weinige manieren was die haar er nog een keer over na lieten denken om niet zijn ouders in te lichten.Hij hoopte dat het genoeg was, dat ze zich zou bedenken en ze het samen op konden lossen. ‘Oké dan, Rutger. Ik licht je ouders niet in, maar dan gaan wij het anders doen. Je hebt meer structuur nodig, want anders kom je het huis niet uit. Vanaf nu kom ik een uur in de week extra, zet maar in je agenda morgen om de zelfde tijd en dat voor onbepaalde tijd. Dan gaan we op internet zoeken naar een passende dagbesteding. Ik denk dat je daar beter bij gebaat bent dan bij een opleiding, akkoord?’ Madelief houdt haar hand uitgestoken naar me. Ze meende het serieus, anders wilde ze niet dat ik haar hand zou schudden. Nog iets wat hij liever niet deed handen schudden. Aarzelend steekt hij zijn hand naar Madelief uit en legt hem in die van Madelief. Hij telt tot twee, voordat hij zijn hand terug trekt en weer in zijn schoot leg. ‘Goed zo, Rutger. Dan gaan we kijken wat voor dagbesteding bij jou past en ik wil ook dat we nu nog boodschappen gaan doen. Ik weet dat je niet van al die mensen houdt die elkaar verdringen in de winkels, maar ik denk dat het nu wel rustig zal zijn om een paar boodschappen te doen en dan zal ik met jou een begin maken om te koken. Pak pen en papier dan kunnen we kijken wat je nodig hebt.’ Niet veel later staan we in de winkel. Het is inderdaad niet heel druk en al snel heb ik alle benodigdheden voor een simpele maaltijd. Madelief kijkt me aan en ik zie aan de blik in haar ogen dat ze trots op me is.

Auteur: Annique